Zormuş..

Birini taşımak zordu.

Ama daha zoru inanmaktı biliyor musun?

İnanmak ve güvenmek ne zor şeymiş.



İnsan yükü ağırdır demişler, sahiden öyleymiş.

Noksanları ve tamlarıyla birini taşıyabilmek öyle zormuş ki;

Hayır, ben taşıyamadım.

Ama isterdim, istedim.



Gurur yapmıyorum..

Elimi taşın altına sokmaktan çekinmedim desem yalan olur.

Çekine çekine de olsa koydum ama en nihayetinde.

Zaman aktı, öyle uzun bir zaman değildi..

Taş yükseldi ve hızla çakıldı.

Elim paramparça.

Ne neden yükseldi diye düşünüyorum, ne niye hızla çakıldı diye..

Ben koydum elimi oraya.

Yükselebileceği gibi, düşebileceğini de biliyordum elbet.

Pişman değilim kararımdan.

Olmasaydı, koyamasaydım.

Neye yarardı ki ellerim.

Var iseler hakkını vermek gerekir.


Gerekir değil mi?


Ne de şanslıyım iki elim var.


Teşekkür ederim.


D.B